Het oog van de kunstenaar

In mijn verlangen altijd een plan B te hebben haalde ik ooit mijn Coupeuse diploma. Toen was ik dertig en had drie kleine kinderen. Met een baan als verpleegkundige die rugklachten gaf. Ik  werd geïnspireerd door een tante die alles kon maken wat haar ogen zagen. Ze had een naaischool en zag er altijd uit om door een ringetje te halen. Dat wilde ik ook.

De nachten dat ik ooit achter een naaimachine heb gezeten om mezelf en mijn kinderen mooi te maken zijn niet op 2 handen te tellen.

Ik weet hoe het voelt om te creëren, daar word  je echt blij van.

De kinderen hadden elk seizoen een nieuwe garderobe, door mij gemaakt.

Het oog van de kunstenaar.

Vandaag was ik blij met de  uitnodiging om een bezoek te brengen aan mijn favoriete ontwerper, Jan Taminiau. De uitnodiging via Instagram verraste me. Ik heb eerlijk meteen laten weten dat ik nu geen beurs heb voor zijn creaties, maar ik mocht toch komen. Hoe leuk is dat?!

Vandaag dus weer en wind getrotseerd  op weg naar ergens onder de rook van Amsterdam.

Jan zit in Barcelona, maar de honneurs in de salon hier worden waargenomen door een lieftallige dame. Mijn hart maakte aan een stuk door sprongetjes van grote vreugde en verwondering. Alles klopte, de ambiance, en alle EYE-candy waar ik dicht bij in de buurt mocht komen. Mijn God wat een liefde heb ik gevoeld. Voor alle vormen, voor de stoffen. Ik kon er niets kopen maar het is zo inspirerende om de scheppingen te zien die hij maakt. Deze man is kunstenaar. Hij schrijft jurken op vrouwen. Gebruikt materialen die wel zo zuiver voelen, ik werd er echt door geraakt.

Ik heb natuurlijk met code geel op de weg alle elementen getrotseerd om inspiratie op te doen in een tijd die niet inspirerend is. Het is alsof hij zichzelf er tentoonstelt en ik verhoud me tot die man.

Ik heb ooit zelf een coupeuse diploma gehaald, doe er nu niet veel mee. Ik erkende de liefde en de handarbeid, het oog van de kunstenaar en  het vakvrouwschap van de makers. Dan komt er op de weg naar huis popcorn in je hoofd. Mijn hart  dat weer een maat is gegroeid met deze nieuwe ervaring.

Als ik die mooie medewerker was en hij zat in Barcelona dan zou ik toch echt de impuls niet kunnen bedwingen mijn Goddelijke slanke lijf in zijn creaties te stoppen.

Dat zou ze nooit doen, de dame die me liefdevol heeft uitgenodigd. Dat weet ik zeker. Maar dat ze van hem houdt is me onomstotelijk bewezen.

Zo maar ergens, onder de rook van Amsterdam. Op een donderdagochtend.

Belofte aan mezelf: terug als de middelen er wel zijn om mezelf te hullen in een van zijn Prêt a Porter creaties. Daarna de rest van mijn leven mezelf voeden aan de liefde die er in zit.