Nooit te oud om te leren
Ben je ooit te oud om te leren? Is er een leeftijd waarop je enkel nog afbouwt en aftakelt of leren we ons leven lang? Vroeger dacht ik dat eerste, vandaag de dag ben ik overtuigt van het tweede! Hoe dat zit, lees je in deze blog.
De ontwikkeling van ouder worden
Ouder worden krijgt, in mijn hart, steeds meer betekenis. Verwondering blijft een onderdeel van elke dag. Ik kan mateloos ontroerd raken van mijn eigen moeder. Die dit jaar 77 wordt, en die nog helemaal aan is op het leven. Ze verraste me in contact met haar kleinkinderen en de nieuwsgierigheid wat Tinder dan eigenlijk is. Ik zag pretlichtjes in haar ogen toen haar werd uitgelegd wanneer je naar rechts of links zou mogen swipen. Daarmee gaat ze zelf geen profiel meer aanmaken want ze heeft een lieve levenspartner natuurlijk. Maar toch, die oprechte nieuwsgierigheid naar de wereld van de ander. Van de jongere generatie. Dat raakt mij in mijn eigen hart.
Generatiekloof
Ik herinner mij de generatie van mijn eigen oma, die in 2021 honderd hoopt te worden. Zij verdween in Terlenka jurken en permanentjes volgens mij toen ze half de 50 was. In mijn ogen werd ze oud. Leeftijd krijgt een andere betekenis als je zelf ouder bent geworden. En tijden veranderen. In mijn leven en werken ontmoet ik alle generaties, en ik moet zeggen dat mijn moeder van mij steeds meer waardering krijgt. Leven in een naoorlogse tijd van trauma en wederopbouw. En er dan met de middelen die je hebt het beste van maken. En steeds opnieuw je zegeningen blijven tellen, ik maak er een diepe buiging voor. Wat me het meeste raakt in contact met mijn moeder is dat ze haar verantwoordelijkheid neemt. Sorry kan nemen en geven als alles even anders loopt. En dat ze nooit genoegen neemt met minder. Als iets niet klopt mag je nieuwe keuzes maken.
Oud zeer en ontroering
En dankjewel leven. Ik herinner mij de feestelijke dag van het uitbrengen van mijn boek. Dat ze op mijn vader die ze al minstens 40 jaar niet had gezien afliep. En hem oprecht feliciteerde met zulke fijne dochters, en het boek. En dat ze hem bedankte voor zijn komst, na al die jaren overbrugde zij de tijd met welgemeend contact, volledig in eigen regie. Even was ik als een kind zo blij en als een vrouw en dochter zo trots als een pauw, allemaal in hetzelfde moment. Zij leert van elke dag en kan dat doen omdat ze dankbaar is voor het leven zelf. Afgelopen jaar ontroerde ze mij nadat haar een flink ongeval was overkomen met haar auto. (Buiten haar schuld) Ze voelde dat haar lijf nog wat los te laten had. Oud zeer, trauma dat aandacht nodig had. En dat schuift ze dan niet opzij. Ze leerde ooit van mijn opa, haar vader dat je angst in de ogen mag zien, en wat nodig is in het licht mag zetten. En daar draait ze dan haar handen niet voor om, onze moedige, mooie levenslustige moeder van 77!