Terwijl ik de jonge helden van de Sovjet Unie lees van Alex Halberstadt word het mij opnieuw duidelijk, je kunt je systeem niet ontlopen. Het vindt je overal. Sterker nog: hoe harder je loopt hoe meer systeemdruk er jouw kant op gaat komen om je te laten weten dat je er voor altijd bij hoort, bij jouw systeem van herkomst, en bij niemand anders. Ik ken mensen die hun vader ontkennen door na een scheiding van de ouders de naam van de moeder aan te nemen. Hiermee gaat het systeem van vader nog meer zijn best doen om patronen door te geven. Je wordt dan als kind als het ware nog meer in dienst genomen van de familie waar je vandaan komt. 

Loslaten of omarmen?

Het overkomt me regelmatig dat er mensen bij me komen die van de gedoetjes met hun vader of moeder af willen. Die zich niet meer willen verbinden met hun belemmerende patronen van vader of moeders kant. Hoe harder ze roepen dat ze los willen hoe duidelijker het mij word,  eerst omarmen, je pijn nemen en dan pas een stap vooruit naar je eigen perspectief. Door ergens van weg te lopen versterk je de kracht van dat wat je mag omarmen.

Haten of liefhebben?

Ik zie in mijn werkkamer mannen en vrouwen die zich in de haat tegen een van hun ouders of beiden steeds meer verstrikt weten in het web van alles wat pijn heeft gedaan en in de verstrikking steeds meer pijn blijft doen. Er is een reden waarom je niet hebt gekregen waar je naar verlangd.  Ik heb nog nooit een ouder gezien die willens en wetens vanuit volle overtuiging zijn of haar kind de vernieling in heeft geduwd. Als soort van levensmissie: mijn kind, ik zal zorgen dat je je nooit gaat verbinden of gelukkig zult zijn. Niemand. Als dat zo loopt dan is dat puur eigen onverwerkt leed en onvermogen. Door dat onverwerkte leed worden patronen als het ware overgebracht op de volgende generatie.

Inzoomen of uitzoomen?

Het frame mag groter! Voor je het weet zijn de pijnlijke patronen nog groter dan ze ooit waren en heb je in je strijd tegen acceptatie van je ouders hetzelfde gedaan als zij ooit met jou deden. Er is een reden dat je moeder of je vader niet beschikbaar voor je is geweest. Ken je hun verhaal? Als je een vader of moeder hebt die jou nooit heeft gezien, wie deed met hem of haar het zelfde? Kun je voelen dat je de sleutel hebt? Dat je de eerste bent die ziet? Als je kunt zien waar het patroon van afgescheiden zijn ooit is begonnen dan mag er iets nieuws komen. Compassie voor het kleine meisje of de kleine jongen die je ouder ooit was. Niet zorgen, niet overnemen, niet klakkeloos vergeten en vergeven, maar zien. Met een open hart.

Onderduiken is ontkennen en vast ketenen.

Het zien van de ander en het nemen van de pijnlijke werkelijkheid is de eerste stap naar heling. Niet meer, niet minder. Durf jij? Wie heb jij gemist? Kun jij je vader en je moeder zien? Zonder oordeel en met een open hart? Kahlil Gibal schreef :mijn kinderen zijn mijn kinderen niet. Zo is het. Kinderen zijn van zichzelf en van het systeem waarvoor zij op aarde komen werken. In ziek, in gezond, in liefhebben en in het afgesloten zijn.