Corona: een collectief trauma?
Er moet me iets van mijn bezwaarde hart. Het hart van een opsteller, een therapeut, een professional, een mens. In het systemisch werk is er een term die heel veel dekt. Iedereen die systemisch wijs is kent die term. De onderbroken uitreiking.Ik heb ooit een voorbeeld gehoord hoe ze daar onderzoek mee gedaan hebben. Ik heb er het volgende beeld van onthouden: een kindje ligt in de box te spelen en hoort de hakken van zijn moeder op de gang. Op weg naar de ruimte waar het kindje speelt. De focus van het kind en de lichaamshouding veranderen op het moment dat het zijn moeder naderbij hoort komen. De focus van het kindje gaat van handjes aan het speelgoed naar een volledig open houding. Mama komt. Armpjes open en beentjes trappelend. Tot ze het kindje pakt. Dan komt er rust. Corona: de onderbroken uitreiking, wat doet het virus met jou? Activeren wij een collectief trauma?
Interval
Het experiment is hartverscheurend als je het mij vraagt. Het is namelijk aan de moeder om de interval tussen het binnen komen in de ruimte van haar kindje en het pakken van haar hartendief steeds langer te maken. De reflex van de baby om de focus te wisselen van spelen naar mama komt, veranderd na een poos. Hoe langer het duurt voordat de moeder het kindje pakt hoe geslotener dit kindje wordt. Tot het kind bij het horen van de moeder stopt met uitreiken. Het kind neemt een soort van foetus houding aan en sluit zich af. Het duurt minstens 2 keer zolang om de oorspronkelijke reflex terug te nemen. Het kind moet terug naar het vertrouwen van de mama die komt en het kind bevestigd dat ze er helemaal is. Ik werk al 14 jaar als systemisch opsteller en het is me allang opgevallen dat veel oorsprong van trauma’s in de opstellingen liggen in het stoppen met uitreiken. Naar een moeder die niet beschikbaar is, of een vader. Daar bevriest het hart en het kost soms een leven lang moed verzamelen om dat hart opnieuw te openen. In dit Corona tijdperk met anderhalve meter regels worden wij massaal getriggerd op dit oude trauma. Dat bij veel van ons een rol heeft gespeeld in ons leven, of nog speelde maar waar we geen erg in hadden. En nu wel!
Weerstand
Ik voel dat de weerstand van ons allemaal hier vandaan gaat komen. Het roept van alles op. Ikzelf doe tegenwoordig op zaterdagochtend boodschappen met mijn oordopjes in en met mijn eigen muziek omdat ik de zachtjes en goed bedoelde stem van de omroeper bij mijn supermarkt over veiligheid en afstand houden niet wil horen. Ik creëer mijn veiligheid in mijn eigen oren door af te stemmen op mijn eigen vibe. Daarmee doe ik een poging om in mijn eigen liefde te blijven ook. De liefde voor leven en de zoektocht naar wat mijn lijf gezond houdt. En natuurlijk zie ik de mensen om mij heen zoeken en (ver)dwalen. In hun eigen hier en nu. Hartverscheurend vind ik het, de angst als raadgever. De onbewuste trigger op het oude zeer. Ik ga niet vechten tegen de regels, maar ik blijf dicht bij mijzelf. En ik neem de ruimte om te delen vanuit mijn eigen perspectief.
Redden
De zorg, ik heb er lange wortels, heeft zichzelf geweld aan gedaan door te gaan redden. Zorg en hulpverlening is op plekken gaan staan waar de geliefden niet meer bij mochten.Maar ook, of misschien mag ik zeggen juist, die medewerkers hebben vaak thema’s die te maken hebben met uitreiken. Hun eigen verhaal en dat wat ze daardoor zo goed voelen van de afhankelijke medemens. Op de barrières gesprongen vanuit een onbewuste impuls, maar onderweg niet gezekerd. Niet hardop of bewust onderzocht wat dat betekende. En zich niet de vraag gesteld wat wil en kan ik hier vanuit mijn rol betekenen. Verzwolgen in de waan van de pandemie.
Opnieuw uitreiken
De baby in de box had 3 keer zoveel tijd nodig om opnieuw vertrouwen te hebben en uit te reiken. Ik ben benieuwd hoe het mijn oud-collega’s zal vergaan. En ik hoop dat ze terug kunnen naar uitreiken naar zichzelf. En dan voelen waar ze staan. En ik hoop dat ze een wegwijzer vinden terug naar zichzelf. En zich kunnen ontdooien uit hun trauma. Mijn missie in leven en werken is deze mensen een uitreiking te doen. Opnieuw te verbinden met een balans die klopt. De mens in een maat die klopt terug naar zichzelf, en dan kijken wat dat betekend voor de professional. Alle losse stukjes van deze puzzel weer kompleet in beeld brengen. Niet meer en niet minder. Ik ben hier.