Wie is mijn klant in een fertiliteit-opstelling?

Les één uit een cursus over adviseren. Als je weet wie je klant is, kun je afstemmen. En ronduit vragen waar hij of zij het allergelukkigst van wordt. Wat je achter zou laten of wat er veranderd zou zijn als je de opdracht, die deze klant je geeft, voor 100% naar wens hebt uitgevoerd. In mijn nieuw gevonden verlangen om mensen te begeleiden naar bewust ouderschap of geaccepteerde kinderloosheid sijpelt langzaam tot mij door wat de vraag nu eigenlijk is.  Wie is mijn klant? Is mijn echte klant, de ziel die een weg zoekt naar de aarde?

Sommige zielen blijven maar even

Ik weet dat er nu mensen zijn die afhaken met lezen. Maar ik spreek echt namens hen die een weg zoeken naar de aarde. Voor een wezenlijk leven dat precies lang genoeg duurt. Sommigen zielen zullen de weg van het hart naar de schoot vinden. Zij zullen daar hun warme plekje vinden en lang genoeg blijven om naar adem te happen als ze die schoot weer verlaten na een maand of 9 en voor altijd een plekje hebben in het familie systeem. Sommige zielen zullen maar even blijven. Het daglicht niet zien in een vorm waar zo naar wordt verlangd. Ze zullen de weg afleggen van hart naar schoot. Het hart waar ze al zo lang leven en een plekje gevonden hebben. De energie van de vader komt via de moeder in dit kind. Er is gezocht met man en macht naar en mogelijkheid om leven te vinden dat zichtbaar en tastbaar is. Naar een naam die past in de bloedlijn. 

Barricades voor mijn échte klant

Er is verlangen dat vorm krijgt, er is een traject dat elke keer een episode erbij heeft gekregen. Van een ja in het hart maar het stoppen met anti-conceptie en het opwerpen van barricade’s is er ja tegen ontvangen van leven. Deze zielen en het systeem dat hen zou willen verwelkomen hebben een weg af te leggen die niet vrij is van onmogelijkheden. Die teleurstellingen oproept en die in trajecten uitnodigt om de grens naar wat wenselijk is steeds opnieuw te verleggen. Ik zie mensen in IVF en ICSI trajecten zichzelf en elkaar onderweg verliezen. En het raakt. En dan ben ik daar. De opsteller die zegt kom er eens op een andere manier naar kijken. Naar de weg van deze ziel van het grote onbekende, naar hedendaagse leven. In liefde ga ik kijken met de ouders die de naam al in hun hart hebben geschreven. Naar wat er tussen deze ziel en het aardse leven in staat. Ik ga loslaten of er een oplossing is voor de barricade, ik ga een plaatje maken van het hier en nu. Verlangen zichtbaar maken en kijken of er door een representant te laten kiezen voor dit hartenkind een mogelijkheid onder zoeken. Of er ruimte komt voor contact. Voor een ja tegen hoe het zich ontvouwt. Als het niet de bedoeling is mag dat er ook zijn. Ik ga zichtbaar maken wat er tussen de ziel en het aardse leven in staat. Van welke kant van het systeem er een barricade erkend wil worden.

Ruimte nemen

Door dat aan te gaan met de potentiële ouders kan er ruimte komen. Voor het nemen van het verdriet omdat er anderen zijn voorgegaan. Via laboratoria en stikstof. Via implantaties die geen vrucht hebben gedragen. Mijn klant is de ziel die een poort naar leven zoekt. Ik wil niet afdwingen, ik wil verhelderen. En door dat neer zetten van die gecreëerde weg en de pijn die dat al heeft opgeleverd, kan de liefde weer gaan stromen. Kan er een stap terug gezet worden naar het pure verlangen wat de eerste stap was op de weg naar ouderschap. Bewust ouderschap. In contact met liefdevol leven, zonder het af te willen dwingen. Of het wordt helder dat er een onbewust nee is tegen het doorgeven van leven, dat kan ook. Welke kant het op gaat is nooit aan mij. Het is aan het leven zelf. Of aan de ziel die echt klaar is voor een aards leven. Wonderen heb ik zien gebeuren. Pijn heb ik geaccepteerd zien worden. Onmogelijkheden ook. En bovenal het besef: het is niet aan de maakbare wereld, het is aan de weg van het leven zelf, en aan niemand anders.

Ik dien leven.