Tot welke leeftijd kun je coachen?

Mijn maandagochtend begon met een verrassend telefoontje. Aan de lijn heb ik een krakerig klinkende dame die zegt dat ze 3 jaar geleden ZomerZuster cadeau heeft gekregen van haar nichtje. En dat ze sindsdien het gevoel heeft mij te willen ontmoeten. Iet wat verwonderd leg ik haar uit dat ik mijn rol in de thuiszorg als ZomerZuster sindsdien ver achter mij heb gelaten. Ze verbetert zich en geeft aan dat ze mijn web-site samen met haar dochter heeft bekeken en dat ze met me in gesprek wil vanuit mijn huidige positie. Als coach, therapeut, nou ja in ieder geval omdat ze een inzicht nodig heeft. Ik leg haar uit dat dat natuurlijk kan, en of ik mag weten hoe oud ze eigenlijk is. Ze is 91. Ik spreek uit dat ze mij verwondert dat ze op haar leeftijd nog open staat voor inzichten. Zij laat mij helder en duidelijk weten dat er iets echt moet veranderen omdat ze zo haar leven niet rond krijgt. Ik vraag me zachtjes af: Is een mens coachable tot in de kist?

Meebewegen

Ik leg uit dat als er verlangen is, dat ik dan met haar ga meebewegen. Hoe zit het met mobiliteit? Ik bedenk ondertussen dat mijn kantoor aan huis op de eerste verdieping ligt. En ik voel al een ja om gewoon op huisbezoek te gaan. Als systemisch luisterend oor. Dus we spreken af voor donderdagochtend. In de tussentijd reken ik af met alle oordelen die mijn brein me aan geeft. Hoe coachable is iemand van die leeftijd nog? Ik laat het los en ga vol goede moed en zonder vooroordelen op huis bezoek. Ik ken het adres niet. En kijk mijn ogen uit. De deur is open want er is een verhuizing aan de hand. Er staan 3 mensen  vriendelijk naar me te kijken met de vraag naar wie ik op zoek ben. En dan hoor ik dat mijn mevrouw gisteren in het ziekenhuis is op genomen… Heel even denk ik het zal toch niet dat ze aan de telefoon al genoeg inzicht heeft gehad dat ze haar rust in haar hoofd al heeft gevonden en dat haar lijf haar volgt. Maar het blijkt te gaan om pijnbestrijding. Niet om eindigheid. Althans niet op dit moment.

Mooi initiatief

Ik klik met een van de dames en die maakt me helder wat voor huis dit eigenlijk is. En lopend over de gangen is dat niet te vermijden ook. Het is een huis voor kunstenaars! De gang is bekleed met allerlei kunstvormen. Ze vertelt erbij waar mijn mevrouw woont en welke mooie dingen zij dan nog steeds schildert. Hoeveel inspiratie zij nog uit het leven haalt. Ik ben weer verwonderd. En er valt een kwartje. Wie nog creatief is, is nog steeds poort van leven! Daar stroomt de vitaliteit en liefde voor wat is nog door heen. Hoe mooi is dat! Ze laat mij haar atelier zien, ze maakt zelf ook mooie en vooral lekkere dingen, en ik proef de sfeer van het pand.

Inspiratie

Terwijl ik het natuurlijk jammer vind dat mijn mevrouw niet thuis is ben ik toch een ervaring rijker. En een rondleiding door een inspirerend huis. Met kunstenaars die wel senior zijn, en behoorlijk ook. Maar ik zie ook wat die gelijkgezindheid doet. En ik bedenk me hoe heerlijk dat dat moet voelen, zo’n bron van schoonheid en vitaliteit, met zijn allen onder een dak. Er is hier geen doodgeslagen ingedutte energie. Er wordt hier nog steeds gecreëerd! Ik voel dat het antwoord op de beginvraag ja is. Ook iemand van 91 is coachable! Zolang er verlangen is en nog leven door heen stroomt.Weer wat wijzer op een donderdagochtend. Ik hoop haar als ze weer thuis is toch een keer te spreken, ben nu wel helemaal nieuwsgierig naar haar. En naar de kunst die ze nog steeds maakt.

Mooi voorbeeld van hoe het ook kan zijn, leven van begin tot eind!