Het zwijgen van de familie

Manlief wijst mij op een item uit de wereld draait door. Waarin een programma van Kruispunt aan de orde komt. Iris de Hond neemt haar vader mee naar Auswitsch. En heelt daarmee een wond die zij heel lang voor hem heeft gedragen. Het raakt mij als mens, als dochter, als moeder en als opsteller. Dat iets wat zo pijnlijk is zelfs na zoveel jaar heling kan ervaren. De wonderschone kracht van het zelfhelend vermogen van een systeem. Ik ben tot tranen geroerd. Mooie start van een zaterdagochtend. Het laat me voelen waar ik zelf een reis heb gemaakt met onze oudste dochter. Het zwijgen van de familie.

De helpende hand van de 3e generatie

In 2018 reis ik naar Indonesië met onze oudste dochter. Zij heeft sinds haar 14e een eetstoornis en allerlei aanverwante problemen. Bij het op de aarde zetten van dit bijzondere kind heb ik altijd gevoeld dat er een speciale weg te lopen was. Vanaf het moment dat zij stopte met eten ben ik op mijn eigen manier op zoek gegaan naar een manier om mij tot haar en haar noodsignalen te verhouden. Een manier die mij als moeder heeft geholpen is het doen van familieopstellingen. De eerste rust die ik daarmee gevonden heb vond ik toen ze 15 was, en ik 37.  En werkelijk volledig ten einde raad. Het beeld dat zich destijds toonde in de opstelling was een regelrechte lijn met haar vader en zijn moeder. Met het Indonesië van deze dochter van een KNIL vader. Die de oudste is in een rijtje van 10.  Met een verhaal dat nooit verder is verteld. Waarin het Indische zwijgen een hoofdrol heeft gekregen. Een opstelling die meteen duidelijk maakte wat is verzwegen. Het kindje waar oma als oudste jaren voor had gezorgd, maar dat alleen in haar hart is meegegaan naar Holland. En in werkelijkheid op het Java van toen is achtergelaten.  Ik zag hoe mijn dochter het leed heeft gedragen. Dat het niet aan mij was om dat op te lossen. Ik had een gevoel in mijn eigen hart, dat ik dit niet van haar kon overnemen.

Java

Gaandeweg heb ik geleerd dat ik mijn intuïtie kan volgen met haar. Dat ik haar kan zien zoals ze is, en zonder oordeel. Voor mijn eigen onmacht heb ik hulp gezocht natuurlijk. En met soms erg lede ogen heb ik haar geworstel aangezien en mijn bloedend moederhart gesust. Luisterend naar mijn intuïtie heb ik ooit samen met haar een kat uit het asiel gehaald.  Zodat ze zich zacht kon laten maken door dat beest. Poes heeft zijn best gedaan, en haar hart op een kier gekregen. En veel jaren later wagenwijd open. Onze dochter heeft inmiddels grote stappen gezet, we zijn 12 jaar verder.  Een jaar of 5 geleden heeft ze een nieuw soort eetstoornis ontwikkeld. Mijn hart riep in het verstrijken van de tijd dat zij ook van hoofd naar hart zou kunnen komen, als ik haar mee zou nemen naar het land van haar oma.  En dat heb ik  gedaan. Vorig jaar rond deze tijd zijn we samen 3 weken afgereisd naar Indonesië. Ik heb gezien dat zij zich langzaam besefte dat daar haar wortels liggen. Ik zag haar zichzelf herkennen in de gezichten van de kinderen daar. Ik zag haar hart wagenwijd open gaan. Aanvankelijk voor alle zwerfkatten en honden en ineens ook voor de mensen daar. Het was alsof die haar herkenden. Zijzelf zag ineens dat de mannen er leken op haar ooms en haar vader. Op een bepaald moment heb ik gezegd kijk eens goed lieverd, wie zie je nog meer? En ineens zag zij zichzelf.

Wakker

Na een week merkte ze op dat ze nog niet een keer de behoefte had gehad om “te kloten met eten.” Dat ze zichzelf eigenlijk voor het eerst sinds jaren goed en mooi voelde, of het nou in badpak of in Batikbroek was.  Ze gaf aan dat het rustig was in haar hoofd. Ik zag haar stralen en ik heb benoemd dat ik haar grote hart kon zien en voelen. We hebben ons in die 3 weken opnieuw tot elkaar verhouden en ik heb uitgesproken dat ik trots op haar ben, en echt van haar houd. Het was ontzettend bijzonder. Terug thuis gaat het ook goed. Zo goed dat ze van de eetstoornis kliniek die  haar behandeld mocht gaan afbouwen in haar programma. Ze vertelt mij dat ze zich in tijden niet zo stabiel heeft gevoeld. Ik verwonder me, en soms helemaal niet,  voel me rustig in mijn eigen moederhart.  De opsteller in mij ziet dat ze in liefde het lot van haar oma in beeld heeft gebracht. En heeft erkend en gelaten. De moeder in mij voelt dat er een soort van cirkel rond is, en dat we een grote plek hebben in elkaars hart. Mijn hart is dankbaar.