Zoek de verschillen

Sinds een dag of twee is er een besef in mijn brein terecht gekomen dat er voor mij toe doet. Als systeemtherapeut, of systemisch opsteller zoals ik mij graag noem, ben je natuurlijk niet vrij van je eigen groeistuipen. Soms zijn dat stuipjes, en dan ineens voelt het als een stuip. Zelfs als bijna 55 jarige vrouw is er nog groei. In mijn hoofd en in de  wijsheid van mijn hart. Vanuit de gedachte dat een ander er wat aan heeft geef ik jullie mijn overpeinzing. Zoek de verschillen.

Verschillen in lot

Ik bedacht gisteren ineens dat mijn zoon van 24 nu net zo oud is als mijn vader was toen wij uit zijn leven verdwenen. Met wij bedoel ik mijn tweelingzus en ik. Onze ouders waren 19 en 20 toen wij werden geboren. Dat was in die tijd niet gepland, maar mijn vader nam zijn verantwoordelijkheid en er kwam een huwelijk. Mijn moeder werd de bruid in een zelfgemaakte jurk, met ons goed verstopt tussen de tulen laagjes. 

Verrassing

Dat wij samen kwamen was in die tijd een soort van verrassing, de pre-natale diagnostiek was er natuurlijk nauwelijks. En pas op het moment van baren werd echt duidelijk dat er na mij nog een kindje kwam. Twee identieke meisjes. Die mijn moeder in haar dromen al had gezien op de arm van Maria. Dat zegt ze altijd:) En dat ze voorzichtig maar instemmend heeft geknikt: Laat maar komen. Het huwelijk was om allerlei reden geen erg lang leven beschoren en het verhaal met ons en onze vader werd wat lastig. Dat is een lang verhaal voor een ander keertje. 

Verschillende levens

Kern van wat ik wil delen is dat onze zoon nu de leeftijd heeft die mijn vader toen had. En dat ik zomaar ineens vanuit  een andere  invalshoek naar mijn zoon heb gekeken. Onze zoon is een man die zijn creatieve vrije pad volgt. Op dit moment in het buitenland als acteur een productie aan het maken is. En die zijn feestdagen weer ergens anders viert, met zijn toneelfamilie en zijn vrienden. Mijn moederhart erkent zijn verlangen naar onderzoeken en vrij zijn. En ik geef hem vol liefde mijn zegen. En ik geniet van de momenten dat hij met me deelt wat hij mee maakt.  

Anders 

Mijn vader was toen hij 24 was, zijn moeder al 10 jaar verloren aan een onoverwinnelijke ziekte. Vanaf dat moment was hij niet vrij meer in keuzes voor leven en werken, omdat er monden gevoed moesten worden.  In een gezin met 5 kinderen, waarvan de jongste nog maar 6 weken was toen moeder stierf. Hij heeft naderhand een inhaalslag gemaakt en is succesvol gaan ondernemen. Heeft een 2e gezin gesticht. Ik denk dat ik hem inmiddels goed genoeg ken om te weten dat wat hij in zijn hoofd heeft dat hij zich dat nooit meer laat ontnemen. En dat hij de dingen graag op zijn eigen manier doet. Er is niks goed, er is niks fouts aan hoe levens lopen. Maar de hoofdstukken die je aan je leven kunt toevoegen vanuit eigen verlangen of vrije wil hebben wel een andere kleur als je echt vrij kunt zijn.

Twee verschillende mannen

Ik zie in mijn zoon ineens de man die mijn vader ooit geweest moet zijn. En ook die sluit ik in mijn hart. Het hart van een dochter met een vader die er niet was. Het hart van een moeder die zo ontzettend van haar kinderen houdt en geniet van de manier van leven die ze vorm geven. In vrijheid onderzoekend. Mijn zoon kreeg de naam van mijn vader. Daar heeft deze nooit om gevraagd maar ik kon er niets anders van maken:) En toch, mag hij zijn leven helemaal op zijn eigen manier doen. En alles wat daarbij hoort. En ondanks de verschillen zie ik natuurlijk de overeenkomsten, tussen mijn 2 favoriete Brammen. Natuurlijk zei een wijs mens ooit, je kinderen zijn je kinderen niet. En zo is het. Je kinderen zijn je helers, je leraren, je kloppende hart. Tot de maan en terug.