Het meest gewenste kind.
Het aller- aller – gewenste kind
Ze komt bij me omdat ze een workshop kado heeft gekregen van haar familielid. Ze representeert zuiver in de opstellingen van de andere deelnemers. Als ze zelf naast me op de stoel komt zitten vallen we even stil samen.
Ik voel haar rust en haar overwegingen zonder woorden. Ze heeft eigenlijk geen vraag zegt ze. Heeft heel veel mee gekregen van de andere opstellingen en is helemaal OK.
Wat er niet is gaan we ook niet opstellen vertel ik haar. Mag ik wel even mijn beweging volgen en je hand vastpakken?
Graag zegt ze en samen zijn we even stil. Net als de andere 7 aanwezigen van de workshop.
Dan spreekt ze uit dat ze overal buiten staat. Altijd. Uit de kring, uit het team, uit de familie.
“Ik ben ongewenst” vult ze aan. Luid en duidelijk.
“Door wie? “Vraag ik aan haar.
Door mijn moeder. Door haar pil en de poging mij alsnog te verliezen, ben ik toch hier gekomen.
Dan ben je misschien wel de meest gewenste mens van deze middag, spreek ik rustig uit.
Gewenst door jouw ziel, door jezelf, je verlangen naar leven.
Als je ondanks al die wegversperringen toch gekozen hebt voor het levenslicht, dan ben je ontzettend gewenst!
Ze kijkt me aan en ik zie in haar ogen het perspectief verschuiven.
Wil je me dat nog een keer zeggen?
“ Als je door alle wegversperringen toch de weg naar de moederschoot en het levenslicht hebt gevonden ben je ontzettend gewenst”
Zachtjes begint ze te huilen en haar gezicht klaart er van op.
Ik laat haar hand los en merk op dat ze rustig is.
“Is er nog wat nodig?” Vraag ik na de stilte.
Nee eigenlijk niet zegt ze, maar dat is toch een beetje gek eigenlijk, hier komen en geen opstelling doen. Maar dit gesprek is echt heel fijn voor mij.
Genoeg is genoeg geef ik terug. Als je komt omdat je een gratis ticket hebt maar geen vraag is het volgens mij ook OK. Of weggegooid geld? Als we toch wat verzinnen voor wie stel je dan wat op?
Niet voor mezelf zegt ze terug.
Dan zijn we toch rond? Zeg ik, je bent hier helemaal voor jezelf.
Stralend gaat ze naar haar eigen plekje terug.
We zijn rond.
Het gedichtje onder deze blog is van Anne Sophie Oudman www.happylittlemoment.com